Φοριέλ, Κλοντ

(Fauriel, Σεντ - Ετιέν 1772 – Παρίσι 1844). Γάλλος συγκριτικός φιλόλογος και κριτικός. Ήταν φίλος της Μαντάμ ντε Σταλ, που τον έφερε σε επαφή με τους Γερμανούς λόγιους και φιλόσοφους, όπως οι αδελφοί Σλέγκελ. Ο Σατοβριάνδος εκτιμούσε το πνεύμα του, ενώ ο Ιταλός ντε Γκουμπερνάτις έλεγε πως ο ονομαστός συμπατριώτης του ποιητής Μαντσόνι όφειλε ό,τι έγραψε στον Γκέτε και στον Φ. Αυτοδίδακτος στις γλωσσολογικές μελέτες, ο Φ. έμαθε σχεδόν όλες τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες καθώς και αραβικά, κινεζικά κ.ά. Η πολυγλωσσία του βρήκε επίσημη αναγνώριση με την ίδρυση γι’ αυτόν έδρας συγκριτικής φιλολογίας στη Σορβόνη (1830), όπου δίδαξε επί 10 χρόνια. Τον χειμώνα 1831-32 τον αφιέρωσε σε μαθήματα συγκριτικής εξέτασης της σερβικής και της ελληνικής δημοτικής ποίησης, στα οποία έθιγε και ζητήματα σχετικά με τη δημοτική ποίηση των Ρώσων και των Τσέχων. Αλλά αυτό δεν ήταν η πρώτη ούτε και η σημαντικότερη συμβολή του Φ. για την πλατύτερη γνωριμία της ελληνικής δημοτικής ποίησης. Στα χρόνια 1824-25 τύπωσε, πρώτος αυτός, μια δίτομη συλλογή ελληνικών δημοτικών τραγουδιών, που συνοδεύονταν από γαλλική μετάφραση των κειμένων, τα οποία αποκάλυπταν στην Ευρώπη την ωραιότητα της δημοτικής ποίησης των Ελλήνων. Ο Γιουγκοσλάβος καθηγητής Μίοντραγκ Ίμπροβατς, που αφιέρωσε στην προσπάθεια του Φ. για την προβολή της γιουγκοσλαβικής και ελληνικής λαϊκής ποίησης έναν ογκώδη τόμο, σημειώνει για τα Δημοτικά τραγούδια της σύγχρονης Ελλάδας: «Η συλλογή του Φ. είναι από εκείνα τα βιβλία, που η σημασία και η επίδρασή τους ξεπερνούν τα όρια ενός είδους και τα σύνορα μιας χώρας. Επικυρώνοντας το γεγονός της νεοελληνικής φιλολογίας, δυναμώνοντας τη λάμψη της λαϊκής ποίησης, εξάπτοντας το ευρωπαϊκό ενδιαφέρον και για τη μία και για την άλλη, εξασφάλισε στον εαυτό του μια θέση στη γενική ιστορία του Ρομαντισμού». Ειδικά στη Γαλλία «έδωσε αξία σε μια λαϊκή ποίηση, και ακόμα στη λαϊκή ποίηση γενικά, η οποία, πριν από τον Φ. παραμελήθηκε εξίσου άδικα από τους ρομαντικούς και από τους κλασικούς, δεν είχε το δικαίωμα να θεωρείται νόμιμο είδος».